Zor ve meşakkatli bir yol gibi gözüküyor. Evet bazıları için öyle. Hayat hengamesinden ve cenderesinde hatta sırat köprüsünden geçtikten sonra oturup oluşan damıtmakla edinilen sohbetten sonra, keşke şöyle yapmasaydım keşke böyle davransaydım, keşke canımı sıkmasaydım, keşke bu kadar çok düşünmeseydim ve keşkeler dolu cümleler sıralanıp gider.  Bu yöntemin bedeli ağırdır. Ama işin sonunda bağışıklık kazanırsınız olan bitene karşı artık tepkisizlik başlar. Bu tür insanlar tanrının gerçek oyuncularıdır...   En şanslı insanlar ise doğuşta siktir etme sanatını bilen insanlar. Bunlar kainatın en önemli özelliğini hiçbir şey yapmadan sahip olmalardır. İmanları kamil bahtları açık moralleri yüksek seçilmişlerdir. Stoacıların uzun yıllar üstünde çalıştığı teorem var. Kendini hayatta oluşabilecek olaylara karşı hazırlamak. Hatta bunun için şöyle yöntemler denerler. Oluşabilecek kötü olaylara karşı zihin dünyanı hazırla ve canlandırmalar yap denir. Daha sonra bunların aslında çok doğal olduğunu düşün ve hisset denir. Belli periyotlarda toplanılır acı ve hüzün normalize edilir. Yalnız söz ettiğimiz seçilmiş siktir ediciler. Bu özelliği zaten donanımsal olarak kendisinde vuku bulmuş.   İşin özü her ne yapıyorsan yap, boş vermeyi öğrenmelisin.  Genç yaşlarda zamanım çok sanırsın ama bir bakmışsın olgunlaşmışsın. Biz toplum olarak zaten hep geleceği düşünürüz. Hayata kalmayı ve yaşamayı unutturmuşlar bize.  Hep bir koşu atı gibi koşacaksın denmiş ve koşarken etraftaki manzarayı görmemiş  ve ayaklarımız altında ezilen çiçekleri de bilmemiş olacağız...