Bir ülkede gazeteci makale yazdığında eğer kelimeleri dikkatli seçiyorsa ve eğer ‘bana bir şey olur mu?’ Şeklinde düşünüyorsa inanın o ülkede gazetecilik bitmiş, ısmarlama arzuhalcilik başlamıştır.  Son 7 yılda gazete, yayın kuruluşları ve gazetecilere yönelik sistematik çalışmadan herkesin haberi var. Kimi tarihin sayfalarına gömüldü, kimi çile çekti, kimi maske değiştirdi, kimi ‘ekmek parası’ deyip, kalemini sattı, kimi ‘ben yokum’ diyerek kenara çekildi.   Bu gerçekler orta yerde iken biz hala “24 Temmuz basında sansürün kaldırılması veya basın özgürlüğü bayramını” kutlamaya çalışıyoruz. Bence bu bir utanç!  Uluslararası Sınır Tanımayan Gazeteciler (RSF) örgütünün hazırladığı 2023 dünya basın özgürlüğü endeksine göre Türkiye, geçen yıla göre 16 sıra gerileyerek 180 ülke içerisinde 165’inci sırada yer aldı. RSF’ye göre Türkiye, “sorunlu” kategoriden “vahim” kategorisine geçti! Bu tablo orta yerde iken hiç bir gazeteci çıkıp; “halimiz vahim” diyemiyor bence daha acı olan bu… Sansür ise hız kesmeden devam etti. İfade Özgürlüğü Derneğinin (İFÖD) raporuna göre; 2022 sonu itibarıyla 5651 sayılı kanun ve diğer hükümlere istinaden uygulanan erişim engelleri şöyle: 712 bin 558 web sitesi, 150 bin URL adresi, 9 bin 800 Twitter hesabı, 55 bin 500 tweet, 16 bin 585 YouTube videosu, 12 bin Facebook içeriği, 11 bin 150 Instagram içeriği.  Bir başka veri de 100 den fazla gazetecinin hala cezaevinde olması. Şimdi sizlere soruyorum; Türkiye’de basına yönelik sansür var mı? Yok mu? Türkiye’de basın özgürlüğünden söz etmek Bülent Ersoy’un doğum yapması gibi bir şey..! Türkiye böyle olmamalıydı ama maalesef bu hale getirdiler. Adalet, yargı, basın ve ifade özgürlüğü, ekonomi darmadağın. İnsanlar göz göre göre yoksulluğa itiliyorlar ve insanlar büyük bir korku hegemonyası altında…  Bana bu saatten sonra kimse basın özgürlüğünden bahsetmesin. Ederse aklına şaşarım…