1980’li yıllara kadar Türkiye Petrolleri’nde yaklaşık 7 bin personel çalışıyordu. O dönemlerde birçok ünite faal durumdaydı. Bunlar arasında kaynak atölyesi, marangoz atölyesi, oto bakım atölyesi ve daha birçok atölye yer alıyordu. Hatta buz yapan bir atölye bile vardı.   Türkiye Petrolleri sahasında, petrol emekçilerinin ve dışarıdan gelen insanların dinlenip vakit geçirebileceği aile çay bahçesi, sinema ve benzeri sosyal aktiviteler bulunmaktaydı.   Gerçekten Batman’ın kalkınmasında ve büyümesinde en büyük etkenlerden biri Türkiye Petrolleri ve TÜPRAŞ rafinerisiydi. Bu iki dev kuruluş sayesinde 1980’li ve 1990’lı yıllarda işçiler maaşlarını aldıklarında esnafın yolunu tutar, piyasaya canlılık getirirdi. O yıllarda, işçiler mesai bitirdiğinde Türkiye Petrolleri sahası insan seline dönüşürdü. İşçileri taşıyan otobüsler dolup taşardı.   Ama üzülerek belirtmek isterim ki, son 35 yılda her yıl emekliliklerle birlikte bu sayı sürekli azaldı ve en son Ocak ayında yapılan emekliliklerle personel sayısı 500-600’e kadar düştü.   Gerçekten 35-40 yıl önceki o güzel Türkiye Petrolleri’nden eser kalmadı. Ne kaynak atölyesi kaldı, ne marangoz atölyesi, ne de petrol emekçilerinin doğallığıyla vakit geçirdikleri çay bahçesi... Maalesef o günleri özlüyoruz.   Düşünün, 30 yıl öncesine kadar petrol işçilerinin ve mühendislerin aileleriyle 15 gün dinlendikleri Hazar Kampı veya Güllük Kampı’ndan da eser kalmadı.   Geriye dönüp baktığımızda, o yıllarda teknoloji bugünkü gibi ilerlememişti. Cep telefonu, Instagram, Facebook, Twitter gibi sosyal medya platformları yoktu. Şimdiki gibi yüksek binalar, lüks araçlar da yoktu. Ama insanlar mutluydu.   Kime sorarsanız sorun, “40 yıl öncesi mi, yoksa şimdiki zaman mı?” diye... Eminim ki kimse bugünü tercih etmeyecek. Tıpkı Türkiye Petrolleri’ nin eski hali gibi, eski rafinerinin bile özlemini çekiyoruz. HOŞÇA KALIN