AFORİZMA
AFORİZMA
Kıvanç Apaydın
-
Yaşam salt bir düzlemde yürümez, bazen engebeli bir arazi, bazen mıcırlı bir yol, bazen de çöl kumlarında yürümektir. Bu doğası gereği gibi midir yoksa, anlaşılması zor olan bir gerçek mi? Mistikler ve dindarlar için yaratıcının buyruğu, realist ve akılcılar içinse tabiatın kendini var ederken hissettirdiği davranışlarıdır.
Yaşamın insan için bir kaç evresi de vardır; farkında olmadığınız zaman hayat seni yaşar, genelde çocukluk ve gençlik dönemleri diyebiliriz. Başka bir detay daha eklersek ahmaklar var, onlar için tüm hayat tek evrededir.
Zehri yudumlayanlar ise, yani hayatı yönetenler. Farkına varanlar diyebileceğimiz kimseler ise, acılardan güçlenmiş, gülen yüzlerini kimsecikler yokken, göz yaşlarıyla yıkamış, herkes uyurken beyinlerinin ibadethanesinde uzun cemailere dalmış o kimseler işte. Acıya olduğu kadar sevince de kucak açmışlar diyoruz onlara.
Yüzlerindeki yaşanmışlık izleri, cehennemden çıkanların alnındaki işaret gibidir. Aynı dereden yıkananlar ancak ve ancak tanır birbirini.
İnsan denen karmaşık yapı, kendisini inşa etme çabasına başlarken, aslında daha önce inşa edildiğinden habersizdir ve süreç içerisinde bunun farkına varır. Atalarından miras aldığı hisler ve eylemler yetiştiğimiz devlet yapısı toplumsal ve aile normları bir başka önemli etken. İnsanın kendisi olması ne kadar da zor ve zahmetlidir. Biraz daha anlama anlamlandırma pratiği arttığında bunun galiba pek mümkün olmadığı da anlaşılır gibi. Geçmişten savrulup her şeyden bir şeyler kendine iliştiren organizma başka bir evrene geldiğinde yine ilişikleşen davranış biçimini devam ederek karmaşık bir yapı oluşturmaya devam ediyor.
